Net als baby’s hebben pups de neiging alles met hun mond te onderzoeken. Daarbij kunnen ze flink hard bijten of kauwen. Wanneer dan onze handen of enkels het onderwerp van onderzoek zijn, zijn we daar niet blij mee. Voor kleine kinderen is het vaak reden om angstig in snikken uit te barsten. Gelukkig kun je dat bijtgedrag in goede banen leiden. Honden hebben een aangeboren behoefte om de wereld om zich heen te onderzoeken. Neem een hond mee naar een voor hem vreemde omgeving en hij zal onmiddellijk de omgeving gaan verkennen. Dat is ook heel belangrijk, want dieren moeten weten waar mogelijk gevaar dreigt, waar een veilige plek is om te schuilen of waarheen ze kunnen vluchten. Vervolgens zullen ze uitvogelen waar wat te eten valt. Honden gebruiken bij dergelijke waarnemingen hun zintuigen, zoals ogen, oren en neus. Hoewel ze overal aan snuffelen wat maar informatie kan bevatten, doen ze een ding niet, ze gaan niet overal op kauwen. Dat gedrag is voorbehouden aan pups, die net als jonge kinderen sterk de behoefte hebben om de wereld vooral met hun mond te onderzoeken en eigenlijk ook nergens van af kunnen blijven, alleen zijn pups als het ware “gehandicapt” zij hebben alleen een mond ter beschikking, doordat ze zonder handen op de wereld zijn gekomen. Hun mond is dus hun voornaamste informatiebron!!!!! Onze pup moet op ons oefenen. Vaak leidt de onderzoekingsdrift van pups tot problemen. In de vrije natuur zijn er botten, takjes, steentjes en torretjes om op te bijten en te onderzoeken en er zijn broertjes en zusjes, ouders en volwassen roedelgenoten om mee te spelen. Bij ons in huis komt de pup dat allemaal te kort! Er zijn alleen maar “verboden voorwerpen” zoals stoelpoten, sloffen, kinderspeelgoed, planten, wasgoed en schoenveters. In plaats van behaarde soortgenoten zijn er “blote” mensenarmen en kinderhandjes. Waar normaal roedelgenoten een pup leren hoe hard ze wel of niet mogen bijten, moet een jong huishondje dat bij ons is, meteen al leren door op ons te oefenen. Zijn onderzoek leidt echter vooral tot straffen en verbieden, gemopper en krijsende kinderen.
Geloof me, de mensenwereld is voor een pup geen pretje! Gelukkig is het jonge diertje er helemaal op ingesteld te leren hoe hij met die mensenwereld moet omgaan. Alleen moeten wij dan ook wel weten hoe we hem dat moeten leren! Want mopperen, straffen en huilen helpt helemaal niets!! Het jachtinstinct moet worden geoefend! Buiten de diepe behoefte om alles met de mond te onderzoeken, hebben pups nog een reden om overal op te kauwen: het wisselen van tanden en kiezen. Kauwen lijkt de pijn wat te verzachten en daarom kauwen pups graag op van alles en nog wat. Pups wisselen vrij constant, vanaf een week of drie tot een maand of vijf / zes. Een lange periode waarin er behoorlijk wat schade aan meubels en andere voorwerpen kan ontstaan. Pups en jonge, opgroeiende honden oefenen hun jachtinstinct op alles wat beweegt. In de vrije natuur jagen ze elkaar achterna, vlinders, vogels of reptielen. Alles wat beweegt en niet op hen afkomt, is een prooi. Alles wat snel beweegt, moet nagejaagd worden. Wat valt er bij ons nu helemaal te beleven? Niets anders dan wapperend wasgoed, broekspijpen of onze lange jas en vrolijk zwiepende schoenveters. En wat dacht je van rondrennende, schreeuwende kinderen of schichtig wegschietende katten? Die zijn als alternatief voor een vluchtend konijn zo gek nog niet. En een ongeduldig wiebelend been? Ook best inspirerend voor een pup die niets anders heeft in onze mensenwereld om zijn jachtkwaliteiten op te oefenen! Een onderdeel van de jacht is aanvallen en bijten. Niet vreemd dat een klein kind in snikken uitbarst als dat kleine wolbaaltje het achtervolgt en het met een wilde sprong te pakken neemt. Omgekeerd, kun je je voorstellen dat trekken aan de staart of vallen over de hond kan leiden tot een bijtactie van de hond? Als pups elkaar bijten of in elkaars staart hangen( wat op zich natuurlijk een enig spelletje is ) en dat gaat te hard, dan kermen ze om aan te geven dat het pijn doet (of in elk geval té hard is) en soms bijten ze dan terug. Dat is volstrekt normaal! Dus als een jonge hond ons kind bijt omdat het de hond per ongeluk of uit onwetendheid pijn doet, noemen we hem vals. En inderdaad kan de omgang met kinderen op den duur leiden tot agressief gedrag als die omgang gebaseerd is op onbegrip, pijn en plagen! Mopper niet, maar zorg voor alternatieven!!! Voorkomen is beter dan genezen, dat gaat al helemaal op in dit soort gevallen. Hoe minder je op je pup of opgroeiende hond hoeft te mopperen of hem iets hoeft te verbieden, hoe beter (en des te fijner voor jezelf, het is niet leuk om alleen maar de berispende boeman te zijn!) Met een beetje begrip voor hoe de wereld van een pup werkt en met wat moeite kun je heel veel problemen voorkomen. De pup leeft noodgedwongen in onze mensenwereld, we zullen dan ook moeten zorgen dat hij zijn natuurlijke behoeften verantwoord kan uitleven. Want alleen maar onderdrukken van die behoeften leidt tot helemaal niets behalve tot stress. Het is niet eerlijk van een pupje te verwachten dat hij weet hoe hij zich aan de mensenwereld moet aanpassen!! Het is aan ons mensen om ervoor te zorgen dat wij voldoende alternatieven aan een hond bieden die hem de kans geven zich op een voor hem normale wijze te ontwikkelen! Voorkom bijtgedrag. Zorg voor afleiding en speeltjes die de behoefte aan kauwen bevredigen. Door gek te doen en te jubelen en door te zorgen dat je net iets sneller bent dan de pup bij het pakken van de speeltjes, is het heel makkelijk om te laten merken dat die speeltjes belangrijk zijn om te hebben. Zo maak je de pup gehecht aan zijn eigen speelgoed en lopen je meubilair en kledingstukken minder gevaar .Als de pup nog maar net in huis is, zorg dan dat er zo weinig mogelijk “verboden voorwerpen” binnen het bereik van je pupje zijn, zoals planten of andere dingen op de grond, rondslingerend kinderspeelgoed etc. Bijt de pup te hard, roep dan hard “AU” en kijk hem strak aan. Pups leren van elkaar op dezelfde manier dat ze te hard bijten. Ze weten nog helemaal niet wat hard of zacht is. De reden waarom ze zulke vlijmscherpe tandjes hebben waar ze in feite niets aan hebben, is waarschijnlijk alleen maar om zo snel mogelijk te leren hoe hard ze mogen bijten. Het kermen van een “slachtoffer” maakt dat ze heel vlug duidelijk. Straf de pup niet als hij te hard bijt, want dat kan bij een zelfzekere puppy agressie uitlokken en een bang puppy wordt alleen maar onzekerder en kan op den duur angstagressie gaan vertonen. Het bijten doet zich meestal voornamelijk voor tijdens het spelen, door dan “AUW” te roepen en het spel onmiddellijk te staken, leert je pupje al snel dat NIET bijten de enige manier is om je aan het spelen te houden. Zorg dat spullen die toch onweerstaanbaar aantrekkelijk blijken, buiten zijn bereik staan. Ooit zullen ze hun aantrekkingskracht op de pup verliezen en kun je ze weer op hun plaats zetten. Heeft je pup er groot plezier in om je veters uit uw schoenen te trekken of in je wapperende kleding te hangen, leid hem dan af door een geluid te creëren (kuchen, een krant verfrommelen o.i.d., wees inventief!) waardoor hij even vergeet wat hij ging doen en gooi daarna bijv. z’n balletje door de kamer zodat hij zich daarmee bezig gaat houden. LET OP: niet het weggegooide balletje is de afleiding! Anders leert je hem dat hij alleen maar aan je stoelpoten hoeft te gaan knagen om te zorgen dat je met hem gaat spelen. Dus EERST afleiden en DAN pas een aantrekkelijk alternatief bieden. Verder helpt voorkomen ook natuurlijk: schoenen met klittenband of instappers zijn niet leuk t.o.v. schoenen met veters etc.. Zorg dat kinderen zich rustig houden als de pup in de buurt is. Rennen en wilde bewegingen maken een pup óf bang óf inspireren hem tot wilde bijtspelletjes. En beide emoties zijn ongewenst als reactie op kinderen.
GEEF DE PUP AANDACHT ALS HIJ RUSTIG EN LIEF IS EN JUIST NIET ALS HIJ OPGEWONDEN IS !!!!!!!!!!!!! Anders biedt zijn opgewonden gedoe voor je het weet, dat hij die stemming als heel succesvol voelt, je reageert immers? En aandacht, positief en desnoods, als het niet anders is, negatief, is nu net waar het hem om te doen is. Leer de pup normale gehoorzaamheid door hem oefeningetjes als “zit” en “ op je plaats” bij te brengen. Daardoor kun je rust in het hondje brengen. Juist als hij nog heel jong is – tussen de acht en de twaalf weken – zijn z’n hersentjes helemaal ingesteld op leren hoe de wereld in elkaar zit. Maak daar gebruik van!! (Maar houdt rekening met zijn leeftijd en dat hij heel snel is afgeleid !!) Natuurlijk kun je een oudere hond nog heel veel leren, maar het gaat dan allemaal wat minder makkelijk. Het is niet voor niets dat wij al jong naar school gaan en juist in onze jeugd moeten leren. Later lukt het ook, maar dan kost het meer leerinspanning. DUS!!!! Pups moeten leren hoe hard ze wel of niet mogen bijten. Door ze alternatief speelgoed te geven en ze af te leiden als ze op “verkeerde dingen” willen kauwen, is het niet nodig op ze te mopperen. Kinderen moeten leren zich rustig te gedragen in de omgeving van een pup (en ook volwassen honden !!!) omdat wilde bewegingen jachtdrift uitlokken. En bijten is daar nu eenmaal onderdeel van.
Bron: Pandora Stichting